ابداع نانوذراتی برای بهبود درمان سرطان با واکسن mRNA
به گزارش آتی جو، پژوهشگران طرح جدیدی از نانوذرات بوجود آورده اند که به صورت موثر واکسن mRNA ضد سرطان را به موش ها تحویل می دهد.
به گزارش آتی جو به نقل از ایسنا و به نقل از نیو اطلس، پژوهشگران، نانوذره جدیدی را طراحی نموده اند که نشان داده واکسن mRNA ضد سرطان را بطور مؤثرتری به موش ها می رساند.
نتایج این مطالعه می تواند منجر به ساخت واکسن های بهتری برای درمان سرطان و بیماریهای عفونی مانند کووید-19 شود.
درمان سرطان با پیشرفت هایی که در حوزه ایمنی درمانی -درمان بیماریها با فعال کردن یا سرکوب سیستم ایمنی بدن- به وجود آمده است، متحول شده است، اما تومور سرطانی هر بیمار، منحصر به فرد است و نیاز به درمان هایی دارد که جهش های خاص تومور را هدف قرار دهد.
استفاده از واکسن های RNA پیامرسان یا mRNA برای ارائه این درمان، یک استراتژی امیدوارکننده است.
واکسن ها با آماده کردن بدن برای مبارزه با عوامل بیماری زا مانند باکتری ها یا ویروس ها از عفونت جلوگیری می کنند. بیشتر واکسن های سنتی حاوی یک نسخه ضعیف شده یا مرده از باکتری ها یا ویروس ها هستند تا پاسخ ایمنی را تحریک کنند. با این وجود، واکسن های mRNA مانند واکسن کووید-19، با معرفی قطعه ای از mRNA که مربوط به پروتئینی است که در قسمت بیرونی ویروس یافت می شود، کار می کند و موجب ایجاد پادتن ها(آنتی بادی ها) و علامت گذاری ویروس برای تخریب می شود. این پادتن ها بعد از تولید در بدن باقی می مانند تا اگر سیستم ایمنی باردیگر در معرض پاتوژن قرار گیرد، بتواند به سرعت واکنش نشان دهد.
اکنون یک مطالعه جدید توسط پژوهشگران دانشکده پزشکی جانز هاپکینز می تواند راهی برای بهبود تحویل واکسن های mRNA برای درمان بیماریهای عفونی و غیر عفونی پیدا کرده باشد.
وقتی صحبت از استفاده از واکسن های mRNA برای درمان بیماریهای غیرعفونی مانند سرطان به میان می آید، چالش، انتقال مواد به تعداد زیادی از سلول های دندریتیک -نوع خاصی از سلول های ایمنی- است که به سیستم ایمنی خصوصاً سلول های T می آموزد که سلول های سرطانی را جستجو و نابود کنند.
جردن گرین، نویسنده مسئول این مطالعه اظهار داشت: سیستم ایمنی به شکلی طراحی شده است که بوسیله یک پاسخ تقویت شده کار کند، جایی که سلول های دندریتیک به سایر سلول های ایمنی آموزش می دهند که در بدن بدنبال چه چیزی باشند.
برای ساخت واکسن های قوی تر نیاز است که نانوذرات حامل mRNA به سلول های دندریتیک برسند، وارد آنها شوند و در آنها بیان شوند. بعد از بیان، mRNA تجزیه می شود و پاسخ ایمنی حاصله بسیار طولانی تر خواهد بود.
واکسن های mRNA مخصوص بیماری کووید-19 شامل نانوذرات تولید شده از لیپیدها -نوعی اسید چرب- هستند که به عضله تزریق می شوند؛ اما سلول های دندریتیک نسبتا کمی در عضله وجود دارد.
تزریق واکسن mRNA به جریان خون نیز موجب ایجاد مشکلاتی در زایمان می شود، برای اینکه واکسن مستقیماً به سمت کبد حرکت می کند و در آنجا تجزیه می شود. بدین سبب پژوهشگران به اندامی که دارای تعداد بسیار بالاتری از سلول های دندریتیک هستند، یعنی طحال رو آوردند.
گرین می گوید: هدف ما تولید نانوذره ای بود که مستقیماً به کبد نرود و بتواند بطور مؤثر به سلول های سیستم ایمنی بدن آموزش دهد که هدف مناسب را جستجو کنند و از بین ببرند.
پژوهشگران بعد از آزمایش برخی از مواد، تصمیم گرفتند mRNA خودرا در یک نانوذره مبتنی بر پلیمر با نسبت مناسبی از مولکول های آب دوست و آب گریز محصور کنند تا بتواند وارد سلول هدف شود. پلیمرها حاوی مولکول هایی با میل ترکیبی به نوع بافت خاصی بودند که در اینجا طحال بود. علاوه بر این، یک کمک کننده یا نیروی کمکی به نانوذره افزوده شد تا سلول های دندریتیک را فعال کند.
آنها با آزمایش پیکربندی نانوذرات جدید خود بر روی موش ها دریافتند که از کبد اجتناب می کند و توسط سلول های طحال در سطوحی حدود پنجاه برابر بیش از mRNA به خودی خود جذب می شود.
نزدیک به 80 درصد از سلول های طحال که آن نانوذرات به آنها رسید، سلول های دندریتیک هدف بودند.
پژوهشگران دریافتند، در موش هایی با سلول های ایمنی که بطور ژنتیکی مهندسی شده اند تا آن زمان که نانوذره محتوای mRNA خودرا تحویل می دهد، به رنگ قرمز بدرخشد، 5 تا 6 درصد از تمام سلول های دندریتیک در طحال با موفقیت نانوذره را جذب، باز و پردازش کردند. این در سلول های دندریتیک بیش از سایر سلول های ایمنی مشاهده شد. در نهایت نیز نانوذرات به محصولات جانبی ایمن تبدیل شدند.
هنگامی که ثابت شد که این نانوذره جدید با موفقیت سلول های دندریتیک طحال را هدف قرار می دهد، پژوهشگران آنرا با یک داروی ایمنی درمانی مسلح کردند و باردیگر آنرا روی موش ها آزمایش کردند.
آنها دریافتند که نیمی از موش های مبتلا به سرطان روده بزرگ بعد از دریافت دو تزریق، زنده ماندند، در صورتیکه تنها 10 تا 30 درصد از موش هایی که با سایر فرمول های نانوذرات حاوی یک داروی ایمنی درمانی آزمایش شدند، زنده ماندند.
زمانی که به موش های زنده مانده، سلول های سرطانی کولورکتال اضافی داده شد، همه آنها بدون درمان اضافی به زندگی ادامه دادند که به پژوهشگران نشان میدهد که نانوذرات ابداعی آنها یک پاسخ ایمنی طولانی مدت به وجود می آورد که از بازگشت سرطان نیز جلوگیری می کند.
آنها همین طور دریافتند که 21 روز بعد از درمان، 60 درصد از سلول های کشنده تی (T) سلول های سرطانی روده بزرگ را شناسایی و به آنها حمله کردند.
پژوهشگران، پاسخ مشابهی را در مدلهای موش مبتلا به ملانوم مشاهده نمودند، جایی که حدود نیمی از همان نوع سلول های تی برای حمله به سلول های ملانوما آماده شده بودند.
گرین در آخر اظهار داشت: سیستم تحویل نانوذرات توانست ارتشی از سلول های تی بوجود آورد که می توانند آنتی ژن در رابطه با سرطان را تشخیص دهند. این سیستم انتقال نانوذرات جدید می تواند روش تزریق واکسن برای بیماریهای عفونی را بهبود بخشد و ممکنست راه جدیدی برای درمان سرطان نیز باز کند.
نتایج این مطالعه در مجله PNAS انتشار یافته است.
منبع: atijoo.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب