سنتز نانوپوشش های گالوانیزه با خاصیت ترمیم شوندگی
آتی جو: تهران-محققان دانشگاه صنعتی سهند تبریز با وارد كردن نانوذرات به درون پوشش های گالوانیزه، علاوه بر بهبود خواص ضدخوردگی آ ن ها، خاصیت خودترمیم شوندگی را هم به خواص این پوشش ها اضافه كردند. پوشش های گالوانیزه یكی از پركاربردترین روش های جلوگیری از خوردگی محسوب می شوند.
به گزارش روز شنبه گروه علمی ایرنا از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو ریاست جمهوری، مسئله خوردگی و خسارات ناشی از آن سالانه هزینه های هنگفتی را به صنایع مختلف تحمیل می نماید. استفاده از پوشش های سطحی همچون پوشش های گالوانیزه یكی از روش های پركاربرد جلوگیری از خوردگی در سازه های فولادی به حساب می آید. این نوع پوشش ها علی رغم مزایای فراوان، عیوبی هم دارند كه فناوری نانو توانسته تا حدود زیادی این عیوب را پوشش دهد.
دكتر فرزاد نصیرپوری محقق دانشگاه صنعتی سهند تبریز از خواص مكانیكی ضعیف پوشش های گالوانیزه بعنوان یكی از عیوب اصلی این دسته از پوشش ها یاد كرد و اضافه كرد: پوشش های الكتریكی گالوانیزه با استفاده از مكانیسم حفاظت كاتدی، قطعات فولادی را حفاظت می كنند، اما طول عمر حفاظت و مشخصه های مكانیكی آن ها در عمل نسبتاً ضعیف است. یكی از روش های بهبود خواص آن ها، بالا بردن سختی و كاهش سرعت خوردگی آن ها با استفاده از هم نشانی فلز روی با نانوذرات سرامیكی است. در این پژوهش از نانوذرات سیلیكا برای نیل به این هدف استفاده شده است.
به گفته وی بر روی نانوذرات به كاررفته در این پژوهش اصلاح سطحی صورت گرفته است كه این مورد سبب شده تا پوشش نهایی یك پوشش هوشمند و خودترمیم شونده باشد.
نصیر پوری در مورد سازوكار عملكرد نانوذرات در افزایش كارایی پوشش اظهار داشت: نانوذرات اكسید سیلیسیوم پایداری قابل توجهی در محلول های مختلف از خود بروز می دهند. بنابراین در این پژوهش از این نانوذرات استفاده شده است. ساختار این نانوذرات به صورت متخلخل است و پیش از اعمال به درون پوشش، توسط بازدارنده خوردگی مولیبداتی عامل دار شده اند. این مورد سبب می شود، در هنگام سرویس دهی، وقتی این پوشش دچار خراش می شود، بازدارنده خوردگی آزاد شده و زیرلایه و خود پوشش را حفاظت نماید.
در طرح حاضر به منظور پوشش دهی از روش آبكاری الكتریكی استفاده شده است. هم زمان نانوذرات اصلاح شده هم بر روی سطح زیرلایه هم نشانی شده و در ادامه هم پوشش اعمال شده مشخصه یابی شده و خواص آن با استفاده از روش های الكتروشیمیایی نظیر امپدانس الكتروشیمیایی و پولاریزاسیون تافل مورد ارزیابی قرار گرفته است.
نتایج به دست آمده از آزمون های خوردگی از آن حكایت می كند كه سرعت خوردگی پوشش اعمال شده 1.25 میل بر سال است كه این مقدار در حدود یك دهم پوشش های مشابه است.
كتایون علی پور – فارغ التحصیل مقطع كارشناسی ارشد و دكتر فرزاد نصیر پوری- عضو هیأت علمی دانشگاه صنعتی سهند تبریز در انجام این طرح همكاری داشته اند. نتایج این كار در مجله RSC Advances با ضریب تأثیر 3.108 (جلد 7، سال 2017، صفحات 51879 تا 51887) منتتشر شده است.
علمی**1023**1440
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب