موتور تنفس طبیعی باردیگر طرفدار پیدا کرد
آتی جو: هرچند پیشرانه های توربوشارژ بسیار فراگیر شده اند اما به لطف فناوری هیبرید، برخی خودروسازان بازهم موتورهای تنفس طبیعی را زنده نگه داشته اند.
به گزارش آتی جو به نقل از خبر آنلاین، به نقل از پدال، در دنیایی که کوچک سازی و توربوشارژرها به یک استاندارد تبدیل گشته بودند، یک تغییر مسیر اعجاب انگیز درحال وقوع است. سازندگان ابرخودرو یکی بعد از دیگری توربوها را کنار می گذارند و به قلب تپنده اصیل صنعت خودرو یعنی موتورهای تنفس طبیعی، بازمی گردند. رونمایی از بوگاتی توربیون با یک پیشرانه V۱۶ عظیم و بدون توربو و اصرار فراری بر حفظ V۱۲ افسانه ای خود، تنها یک نوستالژی زودگذر نیست؛ بلکه نشانه ای از یک انقلاب مهندسی هوشمندانه است.
عصر توربوشارژرها با وعده قدرت بیشتر با مصرف سوخت کمتر شروع شد. این فناوری روی کاغذ بی نقص به نظر می رسید چونکه موتورهای کوچک تر می توانستند از پس استانداردهای آلایندگی برآیند و درعین حال اعداد و ارقام قابل ملاحظه ای در جدول مشخصات فنی ثبت کنند اما تجربهٔ دنیای واقعی، داستان دیگری را روایت کرد. پیچیدگی سیستم های توربو، حرارت بالا و استرس وارد بر قطعات، دوام بلند مدت را به یک چالش تبدیل کرد. مشکلاتی مانند خرابی توربو در موتورهای TSI فولکس واگن یا نقص سیستم خنک کننده در موتورهای اکوبوست فورد، نشان داد که این راندمان هزینه های پنهان خویش را دارد.
در مقابل، موتورهای تنفس طبیعی مزایایی دارند که شبیه سازی آنها با توربو دشوار است. پاسخ آنی پدال گاز، تحویل قدرت یکنواخت و قابل پیش بینی، ساختار ساده تر، خرابی کمتر و صدایی اصیل و مکانیکی، خصوصیت هایی هستند که برای علاقمندان واقعی خودرو بسیار اهمیت دارند. خودروسازانی مانند جنرال موتورز با موتورهای پوشراد بلوک کوچک یا استلانتیس با بازگرداندن پیشرانهٔ همی، روی همین اصل سرمایه گزاری نموده اند. یک موتور تنفس طبیعی قدرتمند در بلند مدت یک سرمایه گذاری امن تر برای تولیدکننده و خریدار است.
اما برگ برندهٔ اصلی که بازگشت این موتورهای دوست داشتنی را ممکن کرده، فناوری هیبریدی است. سیستم های هیبریدی بزرگ ترین ضعف موتورهای تنفس طبیعی یعنی گشتاور پایین در دور موتورهای اولیه و آلایندگی بالا را مرتفع می کنند. موتورهای الکتریکی با ارائهٔ گشتاور آنی، ضعف دور پایین را پوشش می دهند و به موتور بنزینی اجازه می دهند تا آزادانه در جایی که بهترین عملکرد را دارد نفس بکشد و در دورهای بالا کار کند. لامبورگینی روئلتو با ترکیب یک موتور V۱۲ تنفس طبیعی و سه موتور الکتریکی و استون مارتین والکری با پیشرانه V۱۲ ساخت کاسورث، نمونه های درخشانی از این همزیستی موفق هستند.
شاید بهترین توصیف از زبان مت ریماک، مدیرعامل بوگاتی-ریماک، بیان شده باشد. او که در بوگاتی توربیون، موتور چهار توربوی W۱۶ را با یک V۱۶ تنفس طبیعی هیبریدی جایگزین کرد می گوید: سیستم های هیبریدی دقیقا همان نقطه ضعف واقعی موتورهای تنفس طبیعی را که حتی توربوها هم نمی توانستند حل کنند، مرتفع می کنند یعنی کاهش مصرف سوخت و افزایش گشتاور در دورهای پایین. موتورهای الکتریکی این شکاف را پر می کنند و به موتور تنفس طبیعی اجازه می دهند تا قدرت خالص و یکنواخت خویش را بدون استرس توربوها ارائه کند.
البته این به مفهوم پایان کار توربوشارژرها نیست و این سیستم پرخوران همچنان بر بازار خودرو های روزمره حکمرانی خواهند کرد اما در دنیای خودرو های پرفورمنس، فرمول تغییر یافته است. بازگشت موتورهای تنفس طبیعی، یک انتخاب احساسی نیست، بلکه یک تصمیم مهندسی هوشمندانه است که نشان داده است بهترین راه، گاهی بازگشت به اصالت و ترکیب آن با فناوری های آینده است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب